ne kadar zaman geçti yazmayalı. düğün arifesi hiçbir şeye fırsatım olmadı ki aklımı toparlayıp iki satır yazı yazabileyim. sonra çok fırsatım oldu ama yine yazamadım hayal kırıklıklarımla yüzleşmeye yüreğim elvermedi. evet geçmişe dönüp baktığımda ve hala bugünümde elimde tek kalan şey hayal kırıklığı.
düşünmeyerek, düşlemeyerek yaşıyorum şu aralar çünkü derin yaralarım var. eğer yüzeysel yaşarsam günü günde bırakarak incecik bi sızı halinde varlığıyla idare edebiliyorum. nefesi bile yarım alıyorum değmesin yarama acımasın daha fazla. bi yara için en kötü şeyi yapıyorum aslında üstünü kapatıyorum. hiçbir iyileştirme çabası içine girmeden onu sadece kapatıyorum. her düş kıpırtısında oluk oluk kanarken onu tekrar kapatıyorum. kapattıkça derine daha derine iniyor.
artık kendime yaptığım kötülüğe son vererek sargılarımı açmaya başladım. bahanelerin ardına saklanmak yok. yeni yıla yepyeni düşlerle ve geçmişi kanayan bi yara değil iz olarak bırakarak girmeyi düşlüyorum ;) ilk adımı attım bile görüşmek dileğiyle... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder