Nişan sonrası…

Nişan biter ve ben üstümden yük kalkmış gibi ferahlarım. Akşam teyzemle kuzenim hariç herkes memlekete döndü. Ayaklarınıza sağlık efenim, herşey için teşekkür ederim. J

         Pazartesi halsiz, uykusuz ama mutlu bi ölü balıktım. Hafta sonu gelse de şöyle bi uyusam diye düşlerken acı gerçekle yüzleştim. Hafta sonu açık öğretim sınavım var ve benim ders isimlerinden bile haberim yoktu. İnternetten konulara baktım hiçte bişey anlamadım. Umudumu finallere bağladım.

         Bir haftamı kuzenim aslanla oynayarak geçirdim. Kendisi 3 yaşına yeni girdi. İnanılmaz zeki bi varlık çok da tatlı. Resimler yaptık, araba yarışı oynadık, onun tabiriyle korkunç çizgi filmler izledik, her akşam yatarken masallar anlattım sonuç saçıma bir toka takıp beni proliçe ilan etti. Evet, proliçe masallardaki en güzel kız prensesle kraliçe karışımı. Gel de yeme şimdi bu bal çocuğu J

         Ha bu arada sınav ne oldu, çok kolay oldu. :) Hayatımda bu kadar rahat bi sınava hiç girmedim. Soruyu okurken sanki bir şık gel beni işaretle dedi J Sonuçları merak bile etmiyorum o derece yani. J

06.12.2015 nişanlandık biz :)

     Evet, ilk olarak kayınvalidemden başladım herkesin elini öptüm. Oturduğumda elim ayağım titredi. Ama yüzümden gülümsememi hiç düşürmedim. Benim sessiz sakin oturmam gerekiyormuş sevgilimin yanında, onu bi türlü yapamadım. Herkesin karşısına iki sandalye koymuşlar bi türlü oturamadım utandım.

Bu aralar neler oluyor -III-

Neler olduğunu bi türlü fırsat bulup yazamadım. O kadar yoğun, stresli, yorucu oldu ki hala kendimi toparlayabilmiş değilim.

Bu aralar neler oluyor -II-

    Elbisemi buldum ama geç bi saat olduğu için bide ayakkabıyı daha geç aldığım için ölçü işini bi sonraki güne sarkıttık. Evden çıkmamız epey geç oldu ve bu günün boşa gittiğini düşünüyorduk. Vapurla gitmeye karar verdiğimizden kalkmasına 45 dk vardı ve biz bu süreyi organizasyon yapan yerleri gezerek değerlendirdik. İlk gittiğimiz yer, masa süslemesi yiyeceksiz bi kaç cupcake ve drajelere 400 tl istedi. Evet çok güzeldi ama o kadar parayı verip sonuçta elimizde bişey kalmayacaktı. Bizde bi fotoğraftan yola çıkıp neler alabileceğimize bakıp fiyat araştırması yapalım dedik ve vapura bindik.

Bu aralar neler oluyor -I-

Tanışma sonrası pek bi haber alamadık sevdiceğimin ailesinden. Annem hastanede yattı 2 hafta kadar o süre zarfında tek bir arama olmadı. Açıkçası beğenilmediğimi düşündüm. Hiç sormadım başta neden olduğunu sonra dayanamadım. Asıl sorunun onun unutkanlığından kaynaklandığını, ailesinin numaramızı istediğini ama kendisinin vermeyi unuttuğunu söyledi. Kızdım birazcık keşke diyorum kızmasaydım çünkü arkasından inanılmaz hızla gelişti herşey. Annesi annemi aradı ve ardından kendimi nişan kıyafeti arayışında buldum.

tanışma..

Sevdiceğim ve ailesi trafik ve yolu bilmeyişlerinden beş buçukta ancak gelebildiler. Erken bi saatte çıktıkları için yola herşey hazır beklerken bayağı bi uykumuz geldi ve kahvaltı dışında bişey yemediğimizden aşırı acıktık.

Neler oldu..

Doktora gitmedim. Onun yerine işten iki gün izin aldım. Evde hazır kimse yokken dinlenecek, temizlik yapıp kendimi psikolojik olarak tanışma merasimine hazırlayacaktım. Ama içimden hiç bişey yapma isteği gelmedi ve iki günü boş geçirdim diyebilirim. Stresten spora gitmeyi bırakıp aşırı yemeye başlamıştım (aşırı derken 9'lu luppo+5 metro hem de hiç sevmeme rağmen + hiç bişey yememiş gibi yemek yemek gibi diğer örnekleri varın siz düşünün). Sonuç çok kiloluyum ne giyeceğim krizi. 

Derinden..

      Büyük hevesle açtığım bloguma henüz doğru düzgün bi yazı yazamadım. Kapalı bi kutudayım iğne deliklerinden nefes almaya çalışıyorum sanki. Beynim felç geçirmiş durumda. Binlerce düşüncenin aynı anda nüfuz ettiği ama hiç birinin akıl süzgecinden geçipte bi işe yaramadığı düşünceler... İçim patlamaya hazır volkan gibi fokur fokur fokurduyor ama dışa yansıyan sadece hissizlik. Bitik durumda hissediyorum. Çocuksuluğum yerini ileri yaşlılığa bıraktı. Düşünmem gereken, karar vermem gereken çok şey var ama  ne düşünebiliyorum ne karar verebiliyorum.

Kilolarımla başım dertte..!

        Kilomu hiç dert etmedim çok zayıf başladığım liseye 70 kiloyla veda ettim. Yine benim için dert olmadı çünkü istediğim an verebilirdim ki verdim de üniversiteye 64 kilo olarak başladım bu benim ideal kilomdu ne daha fazla ne daha az bu kiloyu seviyordum 1.60 boyumla ve 64 kilomla mutluydum ama kısa sürdü yurt hayatı özellikle kantin harici oturma yerimizin olmayışı tam bir abur cubur canavarı olan ben için kiloların süratini artırdı.Zayıflama çabalarım oldu diyetler yaptım uzmana danıştım spora yazıldım ilaç kullandım falan sonuç üstüme zimmetli 84 kilo :(

      İflah olmaz açlığımla fazladan 20 kilomla 5. yılına 26 gün kalan ilişkimin ciddi adımlarını atma kararı almış bulunuyoruz. Ve benim sadece 22 günüm var cici ailemle tanışmaya. Ki oğulları uzun ve aşırı zayıf, ben kısa ve aşırı şişman varın tezatı siz düşünün.. Ah ne olacak ne bitecek ilk kez görüşeceğiz stres heyecan yeme isteğim tavan çünkü ben her durumu yemeye sebep olarak kullananlardanım.
      Pazartesi günü bu duruma dur demeye karar verip spor salonuna yazıldım. 22 günde ne değişir bilemem ama tanışmaya yetiştiremesemde sözüme en azından istediğim gibi bi elbise alabilirim.
      Fighting..!

Ahh merhabalar blog alemi :)

  Ne diyeceğimi, nerden başlayacağımı, nasıl hitap edeceğimi inanın bilmiyorum. Çok çok önceden başka blog sayfasında diyetimi anlatan bi blog açmış komşu kızının okuduğunu görüp sinirlenip diyeti de yazmayı da bıraktığım sonrasında pişman olduğum ama bi türlü fırsat bulup ta yeniden açamadığım blogu bugün açmanın mutluluğunu yaşıyorum.