tanışma..

Sevdiceğim ve ailesi trafik ve yolu bilmeyişlerinden beş buçukta ancak gelebildiler. Erken bi saatte çıktıkları için yola herşey hazır beklerken bayağı bi uykumuz geldi ve kahvaltı dışında bişey yemediğimizden aşırı acıktık.

İlk yanlışı kapıyı çok erken açarak yaptım. Evimizin yakınlarında  telefon çekmediğinden bulamadılar diye düşündüm açtım onlarda yeni çıkıyordu merdivenden aşırı utandım ama yapacak bişey yoktu. Buyur ederken terlik veremedim ayaklarına unuttum oturunca fark ettim ama getirmeye daha çok utandım. Annesini ve ablasını yanaktan öpüp babasının elini öptüm -ailemin yanında bunu yaptığım için bir kez daha utandım-. Amcasının da elini sıktım sadece. Daha oturur oturmaz annem tabak hazırla hemen dedi. Sanki azıcık daha beklememiz gerekiyordu ama annem öyle deyince mecbur kalktım ablam tabakları hazırladı, ben çayları doldurdum. En sevmediğim misafir önüne sehpa yerleştirme işi için yüz kez kapıya kadar gidip geri döndüm. Neredeyse ağlayacaktım benim için o derece zor yani sehpa olayı. Saçma bi şekilde -iki kişiye tek, tek kişiye üç kişilik sehpa- yerleştirdim. Çayları verirken başladığım sıraya müdahil olan kişilerden hep nefret ederim ki babası “babandan başla büyüğümüz o “dedi, benim babamda “bizde misafirden başlanır” derken bide baktım sevdiceğim beni o halde daha fazla bekletmemek istemesinden midir neden ilk çayı kendi aldı. Gülümsememi tüm gece kontrol edemedim ilk buradan başladı. İçimden çok ayıp desemde hep güldüm hem de tüm yüzüme yayılmış bi gülümsemeyle J.

Tam karşılarına oturmam gerekiyormuş sanırım ama ben biraz daha köşede babamın arkasında oturdum. Müstakbel kayınvalidemle göz göze gelip bakışıp gülüştük. Sevdiceğimi takım elbiseyle ilk kez gördüm, bildiğin inceledim. Çok yakışmıştı, bi an ilk tanıştığımız zamanlara gittim –belinden düşecek gibi duran yırtık pantolonu, kulağındaki küpesi, kirli sakalı, saçının kuyruğu, umursamaz tavırları…- Göz göze geldik güldüm hatta kahkaha atacaktım zor attım kendimi dışarı. Rezilliğin eşiğinden döndük kimsenin haberi yok J

Bu sırada aileler kendi aralarında konuştular en vazgeçilmez, hayat kurtarıcı konumuz hava muhabbeti açtırdı arkasından askerlik anıları filan en uzun iki buçuk saat bitti kalktılar ve beraberlerinde tüm endişemi, korkumu, hüznümü alarak gittiler.

İlk tanışma merasimimiz böyleydi. Ne bana nede sevdiceğime kimse soru sormadı, konuşmadı hatta yokmuşuz gibi davranıldı. Sonuç bizimkiler onu, onunkiler beni sevdi. Musmutluyum ki.. J