"Ev alma komşu al" diye boşuna dememiş atalarımız!!!

Şu an o kadar sinirliyim ki!! anlatamam. Neden insanlar bu kadar bencil. Hoşgörü nereye gitti. Hak kavramından haberi bile olmayanlar öyle bi hak peşine düşmüş ki insani değerlerini unutmuşlar. Hakkı olmayan şeyleri bile kendilerine hak olarak görüyorlar. Şu sıralar insanlardan öylesine tiksinmiş durumdayım ki hiçbir kelime tam anlamıyla karşılamıyor hislerimi.  

Basit olaylardan sorunlar yaşıyoruz. Şöyle ki, misafirimiz gelecek annem halıyı silmiş nemini alsın diye balkona asmış. Bizim alttaki komşumuzda pek sever birinin bir şeyini bulayım, kapısına dayanayım, şikâyet edeyim ki edecek bir şeyde yok. Halı silkelemiyorum ki birazcık havalansın sadece bu. Neyse sabahın erken saatinde zile abanıyor biri kapıyı ben açıyorum."Buyur fidan abla " diyorum başlıyor çar çar söylenmeye. Yok efendim, biz nasıl halı asarmışız da, kendisinin çamaşırı varmışta, halı tozluymuş da, yasakmış da bide kaymış aşağı düşmüş de, çok ses çıkmış korkmuşlar da… Bunları öyle nefes almadan söylüyor ki sanki dersin evini yıkmışız. Halının temiz olduğunu, sadece havalansın diye astığımı ayrıca apartman kuralı gereği çamaşırı dışarı sarkıtmak suretiyle asmanın da yasak olduğunu anlatmaya çalışırken kavgaya susamış kadının beni dinlemeye niyeti olmadığı gibi bide bağırmaya başlaması annemi çileden çıkardı ve bir daha kapımıza gelirse olacaklardan sorumlu olmadığımızı söylemesi ve benim kapıyı kapatmamla son buldu sandık ki yanılmışız.  

Kaza haberini alan teyzem, aslanımızı da almış kimseye söylemeden çıkmış yola. Uçağı rötar yapıp planladığı saatten daha geç saatte gelmişler. Bizde sevinç çok özlemişiz zaten bi kaç saat oturup yattık uyuduk. Bu defa kapımıza gelme cesaretini gösteremeyen komşu kişisi balkondan taciz etmeye başladı. Yok gece misafir mi gelirmiş yok ses olmuşmuş yok o yok bu. Teyzemde dayanamayıp hanımefendi demiş uçağımız rötar yaptı devamını getirmesine izin bile vermeden kadının fitili ateşlendi. Öyle şeylerle bizi itham ediyor ki ağzımız açık kaldı. Polisi aradı filan artık ne cevap aldıysa bişey tutturamayacağını anlayıp iftira atmaya ve diğer komşulara duyurup rezil etme peşine düştü.  Burdan da tutmadı çünkü çok ilgisiz bi apartman tek ilgili kişi kendisi kimse çıkmadı balkona bizde kapımızı kapattık. Neyse akşam oturuyoruz, balkon kapısı açık cereyan yapıp kapı sert bi biçimde kapandı ve güm güm diye sesler gelmeye başladı. Koltuğu kanepeyi mi atıyor havaya artık neyle vuruyorsa tavana evi temellerinden sarsıyor. Aslan öyle bi korktu ki sabah patlayan dudağı tekrardan kanamaya başladı ve bayağı ağladı.Kadın tam bi çamur. Biz mi ne yapıyoruz maalesef çamurun etrafını dolaşıyor ve onu Allah’a havale ediyoruz. Ama yine de maalesef diyorum çünkü o kadar sinirliyim ki, ağzıyla gözünün yerini değiştirmediğim için yüreğim soğumuyor. Çocuğun o yaşadığı korkuya, üzüntüye değer mi ya, hiç mi kimsenin evinde kapı çarpılmadı, hiç mi insanlığın yok senin kadın!!!

aslanımın patlayan dudağı :(

Üç senedir burada oturuyoruz, tek bi sesimiz duyulmamış, kimseyle muhatap olmamışız, sen her gün kocanla kavga edip camları kapıları indiyorken biz bişey demiyoruz, en az haftada bi kere kızı sinir krizleri geçirip gücü yettiğince bağırırken biz bunları hoş görüyorken nasıl bi insan incir çekirdeğini doldurmayan sebeplerden böyle davranır aklım almıyor. Bunu kendisine hatırlattığımızda “o benim kocam kavga ederiz beş dakika sonra helalleşiriz sizi ilgilendirmez” diye cevap veriyor. Bu nasıl bi bencillik.

        Bu gibi durumlarda ne yapmak lazım. Kadın biz umursamadıkça durmuyor, sabrımız giderek tükeniyor. En kısa zamanda çözüm bulabilmek dileğiyle...