Araba Kazası Deneyimim...

Gün geçmiyor ki yeni bi sorun daha gelip beni bulmasın. Bir sabah uyandım ve yataktan kalkamıyorum, boynumu hareket ettiremiyorum. Tam tedavim bitti, kaslarım rahatladı derken boynum tutuldu.

Doktora gittim, MR’a gönderildim ve cumartesi saat 07:50’ye randevu verildi. Annemle beraber gittik işimiz bi 20 dk. sürdü. Annemde grip “bende bi doktora görüneyim” dedi ve acile gittik. Doktor aşırı derecede kabaydı, sanırım bir şeylere de sinir olmuştu. İçimden “bu nasıl doktor Allah eline düşürmesin” dediğim ve eline düştüğüm doğrudur.

   Hastaneden çıkıp karşıdan karşıya geçerken boynuma bir şey oldu, havalandım ve çakıldım. Bi anlık olay derler ya bi anda oldu. Annemin elini tutuyordum seslerden bağrışmalardan anneme bişey oldu sandım. Yerdeyim, kıpırdayamıyorum, bi sürü ses var insanlar ismimi haykırıyor, sorular soruyor ama aklım bulanık, harfler bi araya gelip kelime olmuyordu. Bi boşluktaydım gözlerimi kapatıp o boşlukta kalmak istedim. Ama aklımdaki “anneme ne oldu?” sorusu izin vermedi kendimi o boşluğa bırakmama. Annem görüş alanıma girip iyi olduğunu gördüğümde kendimi bıraktım ağlamaya başladım. Gözümün üç beş yerinden aynı anda fırlıyordu gözyaşlarım. Her biri ayrı bi duyguyu barındırıyordu içinde. En büyüğü şükürdür; anneme bişey olmadığı için ve minnet, yanımda olduğu ve elimi hiç bırakmadığı için. O an öyle bi an ki hala ve ömrümün hangi safhasına gelirsem geleyim hatırladığım her an gözyaşlarıma engel olamam.

         Hastaneye yakın olduğumuzdan polis ve sağlık ekibi tez zamanda geldi. O şokla herkes ayağa kalkıp bi taraflarının sakat kalmasına sebep oluyormuş ben rezil olmuş bile olsam –ki bunu sonradan çok düşündüm- hiç kıpırdamadım. Sedyeye koyuldum ve hastaneye kadar sedye üstünde ağlayarak, çevremdeki insanların saçma konuşmalarını duyarak, tıngır mıngır sallanarak gittim. Tetkiklerim yapıldı sonuç iyiyim ama susmuyorum yaklaşık 2 saat kesintisiz ağladım. Annem olayın oluş anını, benim arabayı nasıl dağıttığımı filan anlatıyor tabi ağıtımı durdurmak için, yaşanılanları idrak ettiğim an ağlamayı bırakıp gülme krizine tutuldum.

       Biraz yattım bir şeyimin olmadığı anlaşıldı ve polis arabasıyla merkeze götürüldük. İfade verip, şikâyetçi olmadık. Koca minibüsü dağıttım acaba o benden şikâyetçi olur mu diye düşünmedim de değil hani J  

       Üstünden bi hafta geçti hala ağrılarım var. Ama binlerce şükür Rabbime tek bi çiziğim bile yok.

       Annesinin elini tutmuş karşıdan karşıya geçen uslu bi çocuktum ama araba annemi de geçip bana çarptı. Olacağı varsa olur ama siz yine de annenizin elini bırakmayın…  

not: araba kazasının iyi yönü olur mu bilemem ama bende oldu ve boynumun tutulması geçti. :D